Stomatologia Cyfrowa to obowiązkowy podręcznik w nauczaniu nowoczesnej stomatologii dedykowany studentom kierunku lekarsko-dentystycznego i technik dentystycznych.
To pierwszy w Polsce podręcznik poświęcony zagadnieniom protetyki stomatologicznej, ortodoncji cyfrowej, chirurgii stomatologicznej, stomatologii estetycznej (Dental Smile Design) i radiologii cyfrowej. W 90% autorami podręcznika są doświadczeni nauczyciele akademiccy Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku. Książka powstała w oparciu o realizowany na uczelni projekt Zintegrowany Program Kształcenia z wykorzystaniem innowacyjnych metod w zespole stomatologicznym (ZPU 2). Redaktor zbiorowego opracowania, konsultant krajowy w dziedzinie protetyki stomatologicznej, Prodziekan ds. Jakości Kształcenia Programów Studiów i Stomatologii Wydziału Lekarskiego z Oddziałem Stomatologii i Oddziałem Nauczania w Języku Angielskim, prof. dr hab. Teresa Sierpińska opisując książkę stwierdziła: „Podręcznik dedykuję wszystkim pasjonatom stomatologii, którzy każdego dnia realizując swoją misję zawodową poszukują nowych metod diagnostyczno-leczniczych i zdobywają nowe umiejętności, które jeszcze niedawno wydawały się być poza ich zasięgiem”.Podręcznik wydało Wydawnictwo Kwintesencja w kooperacji z Wydawnictwem Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku. Liczy 227 stron, kilkanaście rozdziałów. Jest on już dostępny w księgarniach medycznych w kraju.
W słowie wstępnym podręcznika zbiorowego autorstwa pod red. prof. dr hab. Teresy Sierpińskiej możemy przeczytać:
„Przez wiele lat wydawało się, że digitalizacja ominie stomatologię, co oczywiście nie oznaczało braku postępu w tej dziedzinie medycyny. Stomatologia jest bowiem bardzo zindywidualizowana, szczególnie w zakresie stomatologii estetycznej, protetyki i ortodoncji. Ludzka wiedza i umiejętności, zdolności manualne i swego rodzaju artyzm w zakresie planowania i prowadzenia rehabilitacji stomatologicznej do niedawna wydawały się być poza zasięgiem „maszyny”. Czy jednak rzeczywiście swego rodzaju model matematyczny, czasem określany też jako algorytm lub model standardowy nie może mieć zastosowania w stomatologii? Już wiele lat temu opracowano zasady złotych proporcji, które przełożyły się w efekcie na kanon postepowania w stomatologii estetycznej. Znakiem czasu jest przyśpieszenie technologiczne, więc proces ucyfrowienia w stomatologii właśnie się dokonuje czy tego chcemy czy też nie. Początkowo dotyczył on szeroko pojętej diagnostyki. Następnie pojawiły się programy z możliwością zaprojektowania uśmiechu. Równolegle rozwijało się materiałoznawstwo, które wymusiło wdrożenie pewnych cyfrowych procedur wykonawczych w laboratorium techniki dentystycznej. Obecnie w wielu laboratoriach wykonuje się uzupełnienia protetyczne wyłącznie w technologiach cyfrowych. Wymaga to od technika dentystycznego zupełnie nowych umiejętności, a nawet w pewnym stopniu wymusza konieczność skorzystania z pomocy grafików komputerowych. W gabinetach stomatologicznych pojawia się skaner wewnątrzustny, który bez użycia łyżek i masy wyciskowej pozwala zgromadzić dane do wykonania uzupełnienia protetycznego. Za chwilę odtworzenie indywidualnych warunków czynnościowych pacjenta w laboratorium stanie się kanonem postepowania. Wiąże się to z koniecznością zdobycia nowych umiejętności w zakresie obsługi nowych narzędzi a nawet zupełnie innego postrzegania wykonywanej pracy. W medycynie trwają już prace nad stworzeniem programu, który wskaże najbardziej standardową procedurę/ algorytm postepowania w zadanym przypadku klinicznym. W stomatologii wydaje się jednak, że droga do tego jest ciągle jeszcze bardzo daleka….. Ale czy pomimo to czeka nas w przyszłości leczenie stomatologiczne z wykorzystaniem sztucznej inteligencji (AI)?
Czas pędzi nieubłaganie i do końca nie wiadomo, kiedy dokona się kolejny przełom. Na obecnym etapie musimy pamiętać, że technologie cyfrowe nie są panaceum na sukces. To są ciągle wyłącznie narzędzia, które w rękach doświadczonego lekarza dentysty z pewnością ułatwią osiągnięcie doskonałych wyników leczenia z pożytkiem dla naszych pacjentów. Zawarta w niniejszym opracowaniu wiedza z pewnością za kilka lat może być już nieaktualna. Warto jednak pamiętać, że zawsze trzeba poszukiwać nowych środków i rozwiązań w dążeniu do osiągnięcia sukcesu terapeutycznego”.
